In 2025 claimde Daniel Jackson, een twintigjarige Brit, een vergeten strook niemandsland die hij via Google Maps had ontdekt. De twintiger besloot van het jarenlang onopgemerkte gebied een onafhankelijke staat te maken.
Jackson ontwierp een vlag, schreef een grondwet en lanceerde een website om zijn nieuwe staat bekend te maken. Binnen korte tijd belandde het initiatief in internationale media en werd het opgepikt als een van de meest opmerkelijke voorbeelden van moderne micronatie-vorming.
Een vergeten strook land
Volgens Jackson ging het om een zogenaamde terra nullius: grondgebied dat officieel aan niemand toebehoort. Zulke plekken zijn zeldzaam, maar bestaan nog steeds, vaak in de vorm van smalle zones langs grenslijnen. Dat gold ook voor het gebied dat hij uitkoos: de Vrije Republiek Verdis, gelegen aan de Servisch-Kroatische grens. Volgens hem is zijn claim legitiem omdat geen enkele staat effectief aanspraak maakte op het gebied.
Hoewel zijn project nooit juridische erkenning kreeg, bleef zijn vastberadenheid niet onopgemerkt. Met een vlag en een zelfgeschreven grondwet plaatste hij zijn naam naast een lange lijst van zelfverklaarde staatshoofden.
Micronaties wereldwijd
Het initiatief staat niet op zichzelf. Over de hele wereld bestaan honderden micronaties, opgericht om uiteenlopende redenen: van kunstprojecten en politieke statements tot ludieke experimenten.
Bekende voorbeelden zijn Sealand, een oud militair platform in de Noordzee dat sinds de jaren zestig als staat wordt opgeëist, Liberland, een smalle strook tussen Kroatië en Servië, en Ladonia, een micronatie in Zweden rond kunstwerken in een natuurpark.
Juridische realiteit
De vraag is of je zomaar een land kan oprichten. Volgens het Montevideo-verdrag van 1933 zijn er vier voorwaarden om als staat erkend te worden: een duidelijk grondgebied, een permanente bevolking, een regering en de mogelijkheid om diplomatieke betrekkingen te onderhouden.
Micronaties voldoen zelden aan die criteria. Ze blijven daardoor symbolisch en juridisch onherkenbaar. Toch zorgen ze geregeld voor internationale discussies en media-aandacht, omdat ze de grenzen van staatsvorming en soevereiniteit zichtbaar in vraag stellen.
Het idee van terra nullius heeft een lange geschiedenis in het internationaal recht. In het koloniale tijdperk werd dit principe gebruikt om gebieden die geen officiële soeverein erkend hadden, te annexeren. Vandaag ligt dat veel gevoeliger: vrijwel alle stukken land vallen onder een of andere staat, en juridische “gaten” zijn uitzonderlijk. Waar ze nog bestaan, gaat het meestal om kleine grensstroken waar staten het niet eens zijn, of om ontoegankelijke gebieden zoals de Bir Tawil-zone tussen Egypte en Soedan.
Een verhaal dat vragen oproept
Of de creatie van Jackson ooit meer wordt dan een voetnoot in de geschiedenis, valt te betwijfelen. Maar zijn actie legt bloot hoe online ontdekkingen vandaag reële gevolgen kunnen hebben.
