Na achttien maanden vol met negen operaties en de dreiging van amputatie, is de Belgische paraglider Thomas de Dorlodot opnieuw in de lucht gegaan boven de piramides van Egypte. Een wedergeboorte zowel symbolisch als professioneel voor deze atleet en ondernemer die nu het evenwicht tussen zijn expedities, zijn gezin, en het diversifiëren van zijn inkomsten opnieuw uitvindt.
Geboren op 20 juni 1985 in Ottignies, is Thomas de Dorlodot een van de meest succesvolle paragliders ter wereld. Zijn passie ontstond op de Maredsous College waar hij tijdens een gedurfde en opgemerkte vlucht tussen de dubbele klokkentorens van de abdij vloog. Afgestudeerd in communicatie aan IHECS en houder van een master in fotografie en filmproductie, bouwt hij al bijna twintig jaar een professionele carrière rondom luchtverkenning.
Zijn prestaties omvatten het Aziatische en Himalaya vliegrecord in paragliding met 226 kilometer afgelegd in tien uur in 2011, vluchten van bijna 200 kilometer in België en Brazilië, en wereldprimeurs bij Machu Picchu in 2008, Tikal in Guatemala in 2010, Madagaskar in 2016 en rond de bergen van de Karakoram in 2022. Hij voltooide de eerste voet- en vliegtocht over de Zuidelijke Alpen van Nieuw-Zeeland in 2013 met Ferdinand Van Schelven, de eerste solotocht over de Pyreneeën datzelfde jaar, en neemt sinds 2007 deel aan elke editie van de Red Bull X-Alps.
Ervaren navigator die de Atlantische Oceaan drie keer overstak, waarvan een keer solo, is hij tevens oprichter en directeur van SEARCH Projects, een productiebedrijf gespecialiseerd in sport- en avontuurlijke documentaires. Zijn films Karakoram Highway en Fly Spiti hebben meerdere internationale prijzen gewonnen, en hij heeft drie seizoenen van de serie Explore geproduceerd die wordt uitgezonden op RTL België. In 2016 publiceert hij over de uitdaging van het ondernemerschap. Momenteel woont hij met zijn vrouw Sofia Piñeiro en hun twee kinderen op de Azoren.
Forbes.be: Deze vlucht in Egypte markeerde uw grote terugkeer. Wat is er precies gebeurd? Thomas de Dorlodot: Anderhalf jaar geleden, tijdens een training in Noorwegen ter voorbereiding op een expeditie naar Groenland met sneeuwkite, kreeg ik een ongeluk. De instructeur die met me meereed, blies mijn kite op in zeer sterke wind. Ik sprong 15 meter omhoog en bij de landing op het ijs brak ik mijn been. Het was een vrij eenvoudige breuk van scheenbeen en kuitbeen, op zichzelf niet heel ernstig. In Noorwegen plaatsten ze een externe fixateur om me naar België terug te halen waar ik geopereerd zou worden. Toen kreeg ik echter een infectie in het ziekenhuis: een virulente staphylococcus aureus. Ruim een jaar lang onderging ik operaties om deze infectie onder controle te houden. In totaal negen operaties. Ik droeg zeven maanden een externe fixatuur. Het was een hel. Op een gegeven moment begonnen we over amputatie te praten. Het ziekenhuis stelde me voor aan een psycholoog om erover te praten, ze adviseerden over het soort prothese dat me zou passen, ik keek YouTube-video’s… Het idee dat ik een tweede leven zou beginnen, nam vorm in mijn geest.
– Wat was uw mindset met deze vooruitzichten? – Ik begon me mentaal voor te bereiden. Toen ik zag dat de optie zich aandiende, begon ik hem bijna te verwelkomen. Ik was het zat om steeds weer naar het ziekenhuis te gaan, geopereerd te worden. Je bent ver van je familie, ver van je vrienden, in een ziekenhuis in Duitsland waar je de taal niet spreekt. Terwijl ik me inlas in het onderwerp, realiseerde ik me dat een terugkerende osteomyelitis die niet te elimineren is met vancomycine en alle superantibiotica niets goeds voorspelt. Heel snel dacht ik dat dit misschien wel de eerste dag van mijn tweede leven zou zijn. Ik zou een prothese dragen en een inspirerend verhaal hebben te vertellen. Ik wilde vooral iets positiefs doen en mogelijk blijven vliegen, doorgaan met expedities … maar dan met een been minder. Je kunt veel met een prothese. Ik had vrede met dit idee bereikt. Als ze me morgen zouden zeggen dat het moest, zou ik ervoor gaan.
– Uiteindelijk is de amputatie voorkomen… – Het is ons gelukt om met een heel krachtig antibioticum om te gaan. We konden het probleem beheersen en een transplantatie uitvoeren. Er werd een stuk van mijn heup verwijderd om mijn scheenbeen te herstellen dat volledig was vernietigd door de bacterie. Nu heb ik een carbon wandelschoen die me in staat stelt om mijn bot geleidelijk aan te laten opbouwen. De infectie is onder controle. Ik kan met deze schoen lopen, ik kan lopen zonder maar met een kruk. Langzaam maar zeker herstelt het. We zullen nog een extra operatie uitvoeren met nog een transplantaat en een plaat om te fixeren. En dan kan ik normaal lopen. De artsen zijn unaniem: ze denken dat ik 100% zal herstellen. Maar het zal tijd kosten. Het was een vervelende periode: van de ene dag op de andere vallen al je grote projecten in het water. Voor de sponsors is dat ingewikkeld. Maar aan de andere kant was het erg interessant om te beleven. Nu begint het weer. Ik heb veel projecten op stapel voor 2026, veel mooie expedities die we later kunnen doen.
Wat heeft u gedaan tijdens deze ongewone revalidatieperiode? – Het gaf me de kans om meer tijd te besteden aan mijn presentaties, om andere projecten te ontwikkelen. Van de ene dag op de andere lig je maandenlang in bed. Ik verplaatste me thuis in een rolstoel. Al snel voelde ik me als een leeuw in een kooi. Dus begon ik met zeilen met al mijn beugels, wat a priori niet erg wordt aangemoedigd. Al snel begon ik weer op één been te vliegen. Ik stuurde de beelden niet naar de dokter, maar voor mij was het essentieel. Het bestrijden van een infectie of een blessure is een dubbele strijd: fysiek en mentaal. Fysiek is mijn lichaam mijn werktool, ik ben altijd heel voorzichtig geweest met voeding, slaap en training. Maar dan is er het mentale aspect. Het is een echte woestijnreis. Je moet je bewapenen voor teleurstelling na teleurstelling. Het feit dat ik de Atlantische Oceaan solo ben overgestoken, bergenketens heb beklommen met een parapente op mijn rug, is fysiek en mentaal ook moeilijk. Dat heeft me geholpen om meer veerkrachtig te zijn in deze beproeving. De laatste keer dat ze me vertelden dat ik terug naar het ziekenhuis moest, trok ik geen spier. Ik zag het als een avontuur, als een project, als een expeditie. Ik kreeg veel steun van de gemeenschap van paragliders en professionele atleten. Ik belde bijvoorbeeld Karina Hollekim, een Red Bull bas-jumper die haar benen had gebroken. Ze vond echt de juiste woorden. Ik gun niemand deze ervaring, maar door in jezelf te graven, vind je toch een zekere verrijking. Ondertussen ben ik gestart met bijenteelt. Ik maak honing op de Azoren waar ik met mijn gezin woon. Ik ben veel verder gekomen in permacultuur en agroforestry. Ik heb 300 fruitbomen geplant. We hebben veel meer tijd samen doorgebracht. Nu zie ik echt het licht aan het eind van de tunnel.
– Hoe hebben uw partners gereageerd tijdens deze lange maanden van inactiviteit? – Eerlijk gezegd was ik in het begin echt bezorgd omdat ik het gewend ben om te presteren. Ik ben steeds op het veld, altijd op expeditie, ik doe veel projecten. Voor mij was het van de ene dag op de andere niet in staat om aan de verwachtingen van mijn partners en sponsors te voldoen, nieuw. Maar ik ervoer enorm veel ondersteuning van hen, vooral van Red Bull en Advance, de merken die mij al lang sponsoren. Heel snel belde Red Bull me op en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het de tijd zou nemen die het nodig had, en dat ze er voor mij waren. Het waren geen loze woorden. Toen de zaken begonnen te verslechteren, reageerden ze onmiddellijk door me te laten controleren in een van hun partnerklinieken, in Hamburg, de referentie voor infectiebehandelingen in Europa. Zij hielpen me uit deze situatie te raken. Ze steunden me van begin tot eind. Er was nooit sprake van een discussie over hun intentie mogelijk in te perken of zelfs hun steun voor het volgende jaar te beëindigen. We hebben het er niet eens over gehad. Het was behoorlijk uitzonderlijk. Ik verloor slechts een enkele sponsor (Garmin, red.). Ik kwam daarachter terwijl ik in het ziekenhuis lag. Niet gemakkelijk om te verteren. Met meer afstand, ben ik niet zeker of mijn ongeval daar echt iets mee te maken had. Partnerschappen zijn grotendeels afhankelijk van de menselijke relatie met de sponsors en degenen die hen vertegenwoordigen. In dit geval waren de contacten die ik had verdwenen, het interne beleid veranderde met de vervanging van de marketingdirecteur. Dit alles kan ook de niet-vernieuwing van dit partnerschap verklaren.
– Heeft dit ongeval uw voorbereiding op uw carrière na het actieve werkleven versneld? – Dat doe ik al sinds altijd. Ik hield altijd al een oogje open op het moment dat ik mogelijk niet meer zou kunnen vliegen zoals ik wilde, geen bergketen meer te voet of per paraglider zou kunnen doorkruisen, of een oceaan met vaartuig zou kunnen oversteken. Dit is inderdaad een herinnering dat dingen niet oneindig zijn. Trouwens, ik omarm het idee volledig om duizend levens in een leven te hebben. Ik concentreer me nu sterk op het geven van lezingen. Het werkt heel goed. Momenteel is er enorm veel vraag. Het stelt me in staat om verschillende inkomstenstromen te hebben en minder afhankelijk te worden van mijn partners en sponsors die, potentieel, niet eeuwigdurend zullen zijn. Ik wil dit nog zeker tien jaar volhouden, maar over tien jaar ga ik misschien wat gas terugnemen. Misschien zal ik meer back-office op expedities voor andere atleten zijn. Bijvoorbeeld, ik ben begonnen aan one-on-one coaching. Een klant vroeg me om hem te coachen. Ik neem mensen mee voor uitzonderlijke vluchten en begeleid hen via de radio, en neem ze met mij mee. Ik geniet er echt van. Ik kan een beetje onder mijn niveau vliegen omdat ik me moet aanpassen aan hun niveau, dus ik breng ze niet in risicovolle situaties. Het is rustiger voor mij. Het stelt me in staat om goed te verdienen zonder wekenlange afwezigheid, want ik wil ook graag dicht bij mijn kinderen zijn en ze zien opgroeien. Langzaamaan vind ik mijn nieuwe balans: een of twee erg mooie projecten per jaar, ervoor zorgen dat ze goed voorbereid zijn en met een uitstekende risico- en crisis voor een onbeschadigde reis. En dan daarnaast, het geven van lezingen, het coachen, ontwikkelen van andere projecten. Vanaf altijd heb ik een ondernemersgeest gehad. Het is lang geleden dat ik probeer een beetje geld opzij te zetten, te investeren in onroerend goed. Ik bereid langzaam mijn pensioen voor.
Was deze vlucht boven de piramides een renaissance? – Het was inderdaad echt speciaal om boven de piramides te vliegen. Eerst omdat het een oude droom was, ontstaan uit onze oversteek van het Afrikaanse continent in 2012. Destijds was het onmogelijk om de benodigde goedkeuringen te verkrijgen. Vervolgens waren het intense momenten van emoties omdat er een klein beetje een terugkeer naar zaken was die we niet hebben verwacht in dergelijke omstandigheden en condities. Ik vond het belangrijk om dromen te blijven waarmaken. Uiteindelijk is het je motor als je in een dal bent, in het ziekenhuis: een doel hebben, een droom hebben, iets hebben om voor wakker te worden in de ochtend. Dat heeft me door deze hele beproeving geholpen. Ik wilde iets visueels doen. Sommige paragliderprojecten zijn technisch aanzienlijk complexer dan een vlucht over de piramides. We doen ze omdat het bergen zijn, omdat het de K2 is, omdat het de Himalaya is, omdat het ons fascineert, omdat het zeer technische vluchten zijn. Hier wilde ik iets visueels doen. De piramides hebben iets universeels. Wanneer mensen de piramides vanuit de lucht zien, is het echt iets bijzonders. Technisch gezien is het niet ultra-complex, maar het is bijzonder omdat we dit ultieme exclusieve zicht hebben, vanuit de hemel. Het voelde bijna alsof ze zijn gebouwd om vanuit de lucht te worden gezien, zo symmetrisch, in lijn en gigantisch ze zijn. Het was echt uitzonderlijk om daar te zijn. Bovendien kregen we toestemming om ze ’s nachts te overvliegen met verlichting. We maakten nachtbeelden met verlichte vleugels. We maakten nachtvluchten, ochtendvluchten op Gizeh en in de vallei der koningen, in Luxor. Het was gewoon uitzonderlijk.
– Leidt dit ongeval tot nadenken over de risico’s die u neemt? – In de zogenaamd extreme of risicovolle sporten zijn er helaas breuken, gebroken handen, gebroken ruggenwervels. Het hoort een beetje bij ons leven als avonturiers. Wat me nu overkwam, was meer een medische fout (het plaatsen van chirurgische apparatuur bij een infectie, red.) dan een paragliding-ongeval. Ik dacht altijd dat als ik mezelf ooit echt ernstig zou blesseren, het door paragliding zou zijn. Nu was het een sneeuwkite-ongeluk met een instructeur als onderdeel van een training met een professional. Ik deed niets onnodig gevaarlijks. Dat gezegd hebbende, deze tegenslag bracht me veel tot reflectie. We zijn te snel geneigd aan te nemen dat een functionerend lichaam vanzelfsprekend is, dat we in goede gezondheid zijn. De realiteit is dat we een gezondheidscapaciteit hebben en dat we ons kunnen blesseren, we kunnen ziek worden, we kunnen een tegenslag hebben. Voor het ons overkomt, denken we dat we duizend problemen hebben. Als het ons overkomt, hebben we nog maar één probleem. Het zorgt voor een goede situatie reset. Het zorgt ervoor dat we de dingen weer duidelijker zien en onszelf afvragen: wat zijn mijn prioriteiten? Wat lijkt nu belangrijk? Wat lijkt nu triviaal? Het stelt ons in staat om al deze dingen te herzien, en dat doet veel goed. Ik had recent een gesprek met een sportcoach. Hij zei me dat ik talenten heb en dat ik me daar op moet concentreren. “Waarom ging je sneeuwkiten? Het is niet jouw sport, jij bent een paraglider”, zei hij. Het herinnerde me aan het belang om me te concentreren op wat ik het meeste liefheb en waar ik het beste in ben. Achteraf gezien, is het zeker dat sneeuwkiten iets is dat me fascineert. Ik denk dat ik het opnieuw zal proberen, maar rustig en kalm. Maar er is een zekere wens — ik ben net 40 geworden — om me te concentreren op wat ik echt belangrijk vind, mijn tijd te optimaliseren, elke dag, om van elk moment in de natuur te genieten, van elke expeditie, van elk project, en geleidelijk aan leren nee te zeggen tegen bepaalde projecten. Ik omhelsde altijd alles wat voorbijkwam, met het idee dat het een gelegenheid was om een nieuwe truc te leren. Nieuwsgierigheid is heel interessant, maar soms ook intens, waardoor je jezelf een beetje verliest onderweg. Nu wil ik me echt focussen op wat ik het beste doe: paragliding, zeilen, avontuur. Maar misschien een beetje terug naar de basis. Dat, voor mij, wordt heel belangrijk.
– Wat zijn concreet de volgende avonturen? – We hebben verschillende grote projecten. Bijvoorbeeld, we hebben met drie vrienden een zeilboot gekocht. Het zal een geweldig hulpmiddel zijn om op expeditie te gaan, om mooie projecten te doen, om mogelijk ver te gaan: de Noordwestelijke doorvaart te maken of naar Patagonië te gaan, misschien zelfs verder naar Antarctica te gaan. We hebben een project om Georgië en Azerbeidzjan te voet en per paraglider over te steken. We hebben ook een project om Nieuw-Zeeland, het Zuidereiland, ook te voet en per paraglider over te steken. Ik zou graag terugkeren naar de Pyreneeën en de Alpen in een dubbele doorkruising: alle Pyreneeën oversteken en vervolgens de Alpen beklimmen. Uitgang van een huis op de Azoren in een boot naar de vuurtoren van Endarribia in Spanje aan de Atlantische kust, geheel oversteken tot de Middellandse Zee, vervolgens van de Middellandse Zee in een kleine katamaran naar Monaco, dan weer alle Alpen oversteken. Het is een beetje een ambitieus project, het is heel lang, maar het is nog nooit eerder gedaan. Dat zou een soort comebackproject voor mij kunnen zijn. We hebben allerlei ideeën voor vluchten op buitengewone locaties. We hebben allerlei verkenningen over de hele wereld gepland in de komende maanden. Er is echt veel op komst. Ik vertrek deze winter naar Namibië. Er zijn een paar leuke dingen op het dak waarbij we volop kunnen genieten van de natuur. Het wordt leuk. Jean Le Cam deed de Vendée Globe op 65-jarige leeftijd. Het is iets dat ik waarschijnlijk vrij ver kan duwen, vrij lang, misschien met het idee om Captain Tom te worden en dan andere atleten aan boord te nemen om hun dromen waar te maken en hen te helpen hun projecten te ontwikkelen. Het moet niet langer alleen over mij gaan. Nu heb ik kinderen. Ik wil graag van mijn ervaring profiteren de generatie die eraan komt. Ik zal het met veel plezier doen. En dan daarnaast, is er echt het familieproject op de Azoren. We hebben ons een klein huis gebouwd. We hebben onze moestuin, onze boomgaard, onze kippen. Ik ga vissen met de harpoen. Het is dat tweede leven, dat een beetje losgekoppeld is van de wereld, midden in de natuur, dat ik geweldig vind en waarin ik echt meer tijd wil doorbrengen.
