Twee jaar na zijn tentoonstelling Studiolo in het MIMA-museum in Molenbeek, keert de Franse kunstenaar Jean Jullien terug naar Brussel om zijn Japanse ervaringen te delen. De tentoonstelling, getiteld Return to Tokugawa village, vertelt zijn jaar in Tokio.
Het tentoongestelde werk roept een gevoel van thuiskomen op, een symbool voor comfort en familiale banden. Tegelijkertijd roept het herinneringen op aan plaatsen zoals Yokokawa, Shibuya en Naoshima, en de Bretonse kust waar de schilder zijn zomer doorbracht. Met levendige en dynamische schilderijen roept het niet alleen de herinneringen van de kunstenaar op, maar nodigt het ook de toeschouwer uit om in zijn eigen herinneringen te duiken.
Jean Jullien, geboren in 1983 en afkomstig uit Nantes, studeerde grafisch ontwerp in Quimper, waarna hij zijn opleiding vervolgde in Londen, aan Central Saint Martins (2008) en het Royal College of Art (2010). Hij belichaamt de moderne kunstenaar : snel en ontspannen. Jullien is veelzijdig: hij schildert, fotografeert, maakt video’s, ontwerpt kostuums, creëert installaties en publiceert boeken, posters en kleding. Zijn website toont een indrukwekkende lijst van prestigieuze klanten en grootschalige projecten. Gesprek.
Forbes.be – Jean Jullien, je bracht bijna een jaar door in Japan. Hoe heeft het land van de rijzende zon je werk beïnvloed?
Jean Jullien – Ik ben altijd al ondergedompeld geweest in de Japanse popcultuur. Net als veel kinderen uit de jaren 80 in Frankrijk, groeide ik op met manga en tekenfilms. Ze voedden mijn verbeelding. Sinds een paar jaar werk ik samen met de Nanzuka-galerie in Tokio. Ik had twee grote projecten met hen: een installatie voor het Franse paviljoen op de wereldtentoonstelling van Osaka, en een solotentoonstelling in een nieuw museum in Shanghai. In plaats van te pendelen, stelde ik mijn vrouw voor om samen naar Japan te gaan. Ze stemde in, en we vonden de ervaring zo aangenaam dat we besloten te blijven tot het einde van het jaar.
– Hoe ziet Tokugawa Village eruit, de plek waar je verblijft?
– Het is een klein dorp midden in Tokio. Met mijn schilderijen probeerde ik dit jaar van reizen vast te leggen, met beelden van een plaats die dreigt te verdwijnen. Tokugawa Village is gebouwd door mevrouw Tokugawa, een afstammeling van de shogun (NB: de hoogste militaire leider in feodaal Japan). Op een klein stuk grond in de wijk Mejiro creëerde ze een groep huizen in de jaren 50-60 stijl, een beetje modernistisch, met een palet van hout, wit en bordeauxrood. Ongeveer twintig Franstalige gezinnen wonen in de buurt, waar het ontbreken van auto’s de kinderen de vrijheid geeft om veilig te spelen. Ik wilde de vergankelijkheid van deze gemeenschap vastleggen, gesymboliseerd door gezinnen die vertrekken en huizen die verdwijnen, wat het einde van een manier van leven aankondigt.
– Hoe verloopt je creatieve proces?
– Al twintig jaar houd ik een schetsboek bij waarin ik spontane momenten vastleg, en ik maak ook veel foto’s. Ik schilder graag in de openlucht, vooral in Bretagne, waar ik soms zand in mijn doeken verwerk voor een bijzondere textuur.
– Hoe heb je je onderdompeld in de Japanse cultuur? Heb je de taal geleerd?
– Ik spreek het een beetje, maar wat echt verfrissend is, is dat het niet nodig is om de taal perfect te beheersen. Dat was ook het doel. In menselijke relaties is het niet altijd nodig om precies of gedetailleerd te zijn om goede momenten te delen. Het is een andere benadering van communicatie en ook een goede manier om jezelf uit te dagen. Op 42-jarige leeftijd is het gezond om risico’s te nemen, je verworvenheden uit te dagen en te accepteren dat je niet alles weet, wat je ook nederig maakt.
– Hoe heeft deze ervaring uw kijk veranderd?
– Het heeft ons geholpen om ons op onze familie te concentreren. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht en onze kinderen leren zichzelf te zijn en hun verschillen te accepteren. Zo is het belangrijk voor hen om te begrijpen dat verschil niet alleen de ander betreft, maar soms ook jezelf, wat hen ook respect voor anderen bijbrengt.
– Hoe kiest je je projecten?
– Ik geef de voorkeur aan projecten die mijn fysieke aanwezigheid vereisen en waar ik echt iets kan bijdragen. Op locatie kan ik iets unieks creëren, iets dat alleen ik op dat moment kan doen. Bij Alice, bijvoorbeeld, kan ik direct op de muur tekenen, verhalen vertellen, context toevoegen, woorden of anekdotes rond de werken plaatsen. Dit creëert een intiemere ervaring, een authentieke uitwisseling met het publiek. Ik put ook uit mijn schetsboeken om mijn werken te annoteren en te verrijken. Het doel is om een helder verhaal te vertellen, dat mensen goed begrijpen. Ze kunnen ook los van de context een schilderij appreciëren, maar ik denk dat het verrijkender is om een verband te leggen tussen tekst en beeld, vooral in een samenhangende reeks.
Return to Tokugawa village
Alice Gallery, Isidore Verheydenstraat 2, 1050 Brussel
Van 7 november tot 13 december 2025
