Reizen langs de Maisons CAB is een bezoek aan een verzameling plekken waar lokale architectuur, design en kunstwerken in samenkomen.
In 1997 richtte Hubert Bonnet H Group op, een combinatie van private equity en de renovatie van historische gebouwen in Europa. Gepassioneerd door minimalistische en conceptuele kunst, die de grenzen van de Europese kunst verlegt, richtte hij in 2012 de Fondation CAB op in Brussel en vervolgens een tweede ruimte in Saint-Paul de Vence in 2021.
De CAB-Stichting telt dus twee vlaggenschepen: het voormalige art-decowarenhuis uit de jaren 1930, gerestaureerd door de Belg Olivier Dwek, in de Borrensstraat in Brussel, en een woning uit de jaren 1950 in Zuid-Frankrijk, gerestaureerd door de Fransman Charles Zana, op een steenworp afstand van de Maeght Stichting, een belangrijke locatie voor moderne kunst in Saint-Paul de Vence.
In 2024 breidt Hubert Bonnet zijn universum van kunst, design, architectuur, geschiedenis en reizen uit met Les Maisons CAB, een “collectie” van gerestaureerde modernistische woningen. Ze zetten deze onderdompeling in minimalistische en conceptuele kunst voort in woonruimtes in Europa en het Caribisch gebied. En ze delen een bijzonder kenmerk: Hubert Bonnet heeft ze allemaal bewoond, zij het kortstondig.
De huizen nodigen de reiziger uit naar twee eilanden (Dominicaanse Republiek en Panarea), de Zwitserse bergtoppen (Verbier), vier metropolen (Londen, Parijs, Brussel, Genève) en naar de hoogten van het Franse dorp Saint-Paul de Vence, dat een symbolische plaats inneemt in de kunstgeschiedenis.
“Voor mij heeft het geen zin om kunst te verzamelen zonder met de werken te leven”
In de voetsporen van de oprichter bezoekt de reiziger eerst de eerste en meest afgelegen woning, gebouwd door Marc Corbiau in Las Terrenas, in de Dominicaanse Republiek. Op het eerste zicht was er geen kunst aanwezig. De meester van de huizen legt zijn visie op het verzamelen uit: “De term ‘verzamelaar’ stoort me. Voor mij heeft het geen zin om kunst te verzamelen zonder met de werken te leven. Kunst moet worden gedeeld, op bepaalde plaatsen.” Daarom wilde hij er werken tentoonstellen die alledaagse gebruiksvoorwerpen zijn geworden, te midden van architecturale ruimtes, bedoeld om de zintuigen te prikkelen en tot nadenken aan te zetten. “In het huis in Las Terrenas, een eenvoudig huis, met eenvoudige, lokale materialen, zonder opsmuk, hebben we dus al snel kunstwerken en boeken geïntegreerd.” Het oog kan er blijven hangen bij de Dryaden van de Franse schilder Xavier Noiret-Thomé of verdwalen in een labyrint van zwarte lijnen van de Belg Jean-Luc Moerman (Connecting Things).
Bergen, eilanden, en een schip
De globetrotter steekt de oceaan over en volgt de chronologie. Hij klimt naar zijn tweede huis, dat hoger gelegen is, een chalet in Verbier, versierd met een compositie van Alexandre Calder, die zijn kleurrijke geometrie boven de open haard in de woonkamer heeft aangebracht.
De liefhebber van plaatsen en kunst trekt zuidwaarts naar het derde huis, in Panarea, een van de Eolische eilanden in de Straat van Messina. De Fransman Mathias Bensimon, die daar enkele weken in residentie verbleef, schilderde er een fresco met de titel La Mer Intérieure, geïnspireerd door de weerspiegeling van het licht op de golven. Hij wordt daar vergezeld door de werken van Meryem Bayram (Fourfold) en een schilderij van Luca Dellaverson.
Noordwaarts stapt de reiziger aan boord van de villa “Paquebot”, die in 1936 in Knokke werd ontworpen door de Brusselse architect Louis-Herman de Koninck. “Dit geklasseerde huis”, benadrukt Hubert Bonnet, “werd gerestaureerd in overleg met onderzoekers van de Universiteit Gent en de dienst Monumenten en Landschappen.” De salon van de “Paquebot” is versierd met twee werken van Marthe Wéry, een figuur uit de Belgische abstracte kunst, en van de grote Amerikaanse minimalist Donald Judd, en met een fresco van de Amerikaan Sol LeWitt, Double pyramides asymétriques. Het meubilair weerspiegelt een dialoog tussen de architect De Koninck en zijn Finse collega Alvar Aalto. Gasten kunnen er zitten in zijn Paimio-stoel, op zijn Stackable-stoelen, het gesprek wordt gevoerd in twee fauteuils mod. 34/402, verlicht door zijn Plafonniers en door een speciale Applique, samengesteld door antiquair François Laffanour. Ten slotte herbergt een sobere boudoir een werk van de Amerikaanse Jenny Holzer, Inflammatory Essays, en een van de mythische stokken van André Cadere, de Roemeense meester van het ritualistische minimalisme, getiteld A 00321040.
Hoofdsteden
Na de zeeën en de bergtoppen zal de ontdekkingsreiziger zin hebben om naar een hoofdstad te trekken. In Parijs, in een appartement met een vijf meter hoog glazen plafond, hangt hij zijn regenjas aan een wandkapstok van Pierre Jeanneret en gaat hij, terwijl hij enkele indrukken noteert, zitten op een stoel met bureau van Jean Prouvé. Daarna kan hij comfortabel mediteren in de Shorty Sofa van Vladimir Kagan voor een conceptueel werk, 17 juil, 1984, van de Fransman Michel Parmentier (die samen met een andere Fransman, Daniel Buren, en de Zwitsers Olivier Mosset en Niele Toroni de groep B.M.P.T. oprichtte). En met een rustige geest kan hij zich ten slotte verdiepen in een historisch schilderij van Joseph Kosuth, Language, en een Grille van Nicolas Chardon.
In de volgende hoofdstad, Londen, pronkt een mews met een klein rood zelfportret van Louise Bourgeois en een intens schilderij van Joan Miró. Ten slotte wordt hij in Genève verwelkomd door de stoelen van Charlotte Perriand, de te lang miskende assistente van Le Corbusier (10 chaises, Edition Steph Simon). De Frans-Iraanse architect-ontwerpster India Mahdavi ontwierp de hele woonkamer (met onder meer 8 Best Friend-stoelen) en in een slaapkamer troont een Full moon van de Frans-Zwitserse Hugo Schuwer-Boss boven het bed.
Minimale huizen, maximale emoties
In totaal sieren ongeveer veertig werken uit de collectie van de CAB Foundation, waaronder schilderijen, tekeningen, meubels en installaties, de woningen, die uitnodigen om minimalistische en conceptuele kunst met eigen ogen te aanschouwen.
Elk huis bevat historische designboeken en kunstwerken die om de twee jaar worden vervangen. Eléonore de Sadeleer is de drijvende kracht achter dit project en Ngo Quoc Tuan is de maître d’hôtel.
Er worden kunstenaars in residentie ontvangen (tot nu toe ongeveer vijftig): twee in Saint-Paul de Vence tijdens de wintermaanden, zes anderen in Brussel (vorig jaar onder meer de Belg Thomas Tavernier, afgestudeerd aan La Cambre en winnaar van de prijs Fondation CAB 2023), en enkele in de Maisons CAB, volgens het principe van artistieke of intellectuele uitwisseling.
Deze minimalistische huizen die maximale emoties herbergen, zijn vaak het resultaat van toeval.
“In januari 2023 ontving ik in Zwitserland, waar ik woon, een bericht van de kunstenaar Mathias Bensimon uit Stromboli. We hebben het over het winterlicht. Ik vertel hem over de casa de Panarea. Twee weken later vestigt hij zich daar voor een maand. In ruil daarvoor creëert hij een werk in situ, zijn muurschildering. Nu zijn we van plan om nog een muurschildering te maken met de Belgische kunstenaar Pieter Vermeersch, in het huis in Las Terrenas”, vertelt Hubert Bonnet.
Nog een toeval: in 2016 opent de Parijse galeriehouder Edward Mitterrand zijn beeldenpark in het Domaine du Muy, met een werk van Claudia Comte, een muur getiteld 128 Squares and Their Demonstration. “Ik had niet de middelen om zo’n werk te kopen. Toen kwam Claudia Comte naar CAB-Brussel om een muurschildering te maken voor een van onze tentoonstellingen. In 2025 was ik ‘Founding Member’ van de Verbier Art Summit en organiseerde ik een diner waar zij was uitgenodigd: we spraken af dat zij een muur van 6 bij 3 meter zou maken, in het CAB in Saint-Paul de Vence, of voor een andere locatie.”
Een huis in Essaouira, Marokko, is een van die projecten die momenteel in ontwikkeling zijn. De CAB-stichting heeft ook een overeenkomst gesloten met de gemeente Epfig in de Elzas om een huis van Jean Prouvé van 110 m2 te recupereren dat momenteel gedemonteerd en gerestaureerd wordt. “We zijn op zoek naar een plek om het te installeren.” Het wordt het tweede huis van Prouvé dat door de Stichting wordt gerestaureerd en geplaatst: in Saint-Paul de Vence is het eerste huis, dat in 1944 door het ministerie van Wederopbouw voor de vluchtelingen uit Lotharingen werd besteld, al geplaatst op de bassins van het park, die dezelfde afmetingen hebben (6 m x 6 m).
De sponsors ondersteunen het bedrijf in het kader van een algemeen langetermijnpartnerschap – we noemen onder meer de Zwitserse horlogemaker De Bethune, de banken Pictet en BNP Paribas Fortis, verzekeraar Eeckman, brouwerij Duvel en anderen – en krijgen daarvoor bevoorrechte toegang tot de twee tentoonstellingsruimtes van de Stichting.
