Met oudere neven die studeerden en bijbaantjes hadden, vond Jeroen Poels al snel rolmodellen om zelf verantwoordelijkheid te nemen. « Ik begon met afwassen. Ik vertel dat verhaal graag omdat het laat zien waar je kunt komen als je onderaan de ladder begint. » Vandaag is hij directeur van een bedrijf gespecialiseerd in werving, training en plaatsing van studenten in verschillende sectoren, Deltaworx, en is hij lid van de vermaarde Forbes 30 under 30 groep.
Jeroen Poels begon op 15-jarige leeftijd in de horeca te werken en zijn bazen vroegen hem al snel om als ober en vervolgens als hoofdkelner aan de slag te gaan: « Ik heb toen gevraagd om ook leiding te mogen geven aan het personeel, want ik kon niet omgaan met de problemen van mensen die ik niet had uitgekozen of geleid. De allereerste stap in het ondernemerschap werd gezet toen een evenementenbedrijf hem vroeg hetzelfde werk te doen, tijdens zijn studies aan de Antwerp School of Business Management. « Ik begon te beseffen dat de status van studenten aan het veranderen was, vooral vanuit fiscaal oogpunt. Hun beschikbaarheid is anders: waar studenten vroeger tijdens de vakantie werkten, werken ze nu het hele jaar door ». 25% van de werkende studenten werkt omdat hun situatie hen ertoe dwingt, ofwel om hun studies te betalen, ofwel om bij te dragen aan familiale uitgaven (vooral voor studenten met een allochtone achtergrond).
Deltaworx bezit nu zeven kantoren in Vlaanderen en Brussel, waaronder drie fysieke agentschappen en digitale kantoren. Het kantoor traint en plaatst studenten in logistiek, retail, productie, horeca, supermarkten en voor elk soort kantoorwerk zoals financiën, marketing, klantenservice, verkoop… « Kortom, we kunnen opereren in alle sectoren. » Het bedrijf rekent op een sterke groei voor de komende vijf jaar in België, het verdrievoudigen van het personeel en het vermenigvuldigen van de inkomsten met een factor 3 tot 5. « Hoe verder studenten komen in hun studies, hoe meer ze in aanmerking komen voor meer gekwalificeerde, beter betaalde banen. Ze kunnen werken in sales, financiën, juridische zaken, beheer, alles is mogelijk. Mijn grootste voorrecht is dat ik het model voor de toegang van Gen Z tot de arbeidsmarkt mag vormgeven », vertelt hij. In de afgelopen jaren zijn er 55.000 studenten aangeworven. De aanpak is gestandaardiseerd, mede met de hulp van technologie om het volume aan te kunnen en aan te passen aan de profielen.
De fondsenwervingen vonden plaats in 2015 en 2017 en er vond ook een crowdfundingcampagne « voor de lol » plaats. Wallonië is gepland voor 2026. « Wallonië voor een Vlaamse ondernemer is als internationaliseren. We doen het wanneer we sterk genoeg zijn. »
De CEO bekent dat hij is gegroeid met de groei van zijn agentschap. Hij, die een gezicht is voor ondernemers in Vlaanderen via een talkshow, zou willen dat men een waarheidsgetrouwe en positieve discussie over de realiteiten van ondernemers aanneemt en verspreidt. « In Vlaanderen spreken we van de gunfactor, dat is een algemene context die succes bevordert. » Zoals toen hij werd benoemd in de prestigieuze Forbes 30 under 30 groep. « De grootste eer is om te worden benoemd in de categorie sociale impact, » getuigt hij trots. « Deze ranglijst heeft iets mythisch en mystieks tegelijk. Je weet gewoon dat mensen over je praten en dat je opgemerkt wordt. » Wat hij beschrijft als de Heilige Graal voor elke ondernemer gaf hem extra geloofwaardigheid in zijn positionering.
De dertiger roept op tot meer trots, meer delen van succes om talent te laten bloeien en meer tolerantie voor mislukkingen. « Als we praten over wat niet werkte, is het bijna met een giftige smaak van rampspoed, terwijl dat gewoon normaal is in een carrièrepad. »
Het succes werd bijna onmiddellijk gevolgd door moeilijkheden, want omdat hij de jongste CEO van België was en de aandacht van de media trok, kwam zijn uitzendbureau onder grote druk te staan en om als uitzendbureau erkend te worden, moesten ze in een paar maanden tijd hun manier van werken radicaal veranderen. « Ik was 19 toen ik werd ondervraagd door de voorzitter van de commissie, die me vertelde dat ik niet wist wat ik deed. Mijn twee advocaten schopten me onder de tafel om me de mond te snoeren. Maar hij had gelijk, ik had absoluut geen idee waar ik mee bezig was, » vertelt hij bescheiden. « Ik denk dat mijn onwetendheid me paradoxaal genoeg in staat stelde om te slagen. Je moet de juiste balans vinden tussen deze ontkenning en een solide aanpak van je fundamenten. »
Kort daarna ging het bedrijf door een kritieke periode, voornamelijk door het beheer van de financiële stromen. « Ik wist dat ik onwetend was, maar ik was onwetend over wat ik nog niet wist. Ik herinner me dat ik op uitnodiging van een vriendin als een koning naar New York ging en als minder dan niets terugkwam toen ik over de problemen hoorde. » Het was tijdens een bijeenkomst van « succesvolle ondernemers » dat hij zijn leed deelde met ervaren ondernemers die zich verenigden om een oplossing te bedenken. « Ik krijg er nog steeds kippenvel van, dat is echt een voorbeeld van de gunfactor. Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. Maar ik geloof ook dat als we meer zouden praten over wat er mis ging, minder mensen fouten zouden maken en de gemeenschap er beter van zou worden. De media hebben een enorme invloed op de totstandkoming van dit verhaal. Het is de eerste keer dat ik dit met een journalist deel ».
De leider benadrukt de noodzaak om zichzelf te kennen en veilig uit zijn fouten te leren. « Niemand kan alles weten. Je moet eerlijk zijn over je blinde vlekken en je dienovereenkomstig omringen. Het leven heeft gemaakt dat ik al op jonge leeftijd aan mezelf begon te werken en de les is dat we beter naar anderen luisteren als we naar onszelf luisteren. »
