“Je moet klaar zijn voor het buitengewone. Het ligt binnen handbereik, het kan van jou worden.” Ismaël Boufrahi, een autodidactisch ontwerper, leeft dagelijks in een wereld van esthetiek en reizen. Hij ontwerpt interieurs voor hotels, villa’s en restaurants, en toont trendy meubels in zijn showroom. Gepassioneerd door de combinatie van het schone en het goede – “schoonheid dient om goed te doen” – bouwde hij zijn eigen expertise op die flirt met de artistieke obsessie, ver van de normen en standaarden van de sector.
De veertiger begon als verkoper in een meubelzaak aan het Brusselse Zuidstation voor het midden- en basissegment en werkte zich stap voor stap op. Zijn gezond verstand en nieuwsgierigheid brachten hem verder dan alleen de verkoop, naar steeds meer persoonlijke en verfijnde adviezen, “op zijn eigen freestyle manier”, zoals hij zichzelf graag omschrijft. Ismaël Boufrahi begon te lezen, beurzen te bezoeken en experts te ontmoeten met een bijna onverzadigbare honger naar kennis. Naarmate zijn kennis groeide, ontwikkelden zijn adviezen zich tot unieke en minutieus uitgewerkte interieurprojecten, “dankzij mijn vaste hand en goede geheugen”. Vastberaden en geduldig werkte hij bijna twee jaar lang zeven dagen per week. Uiteindelijk kocht hij samen met zijn zwager een winkel die hij omdoopte tot Depot-Style. Ze veranderden hun strategie om alleen nog made in Europe te verkopen. “We wilden ethisch verkopen of helemaal niet. Het heeft geen zin om een product aan te bieden dat slecht is voor de mens of de planeet.” Boufrahi breidde zijn interesse uit naar hoogwaardig design en lanceerde in 2011 de collectie D-Style. In 2020 opende hij een immersieve showroom in de buurt van Zaventem.
“Mijn klanten worden mijn vrienden en mijn vrienden zijn mijn klanten”
Intussen heeft Ismaël Boufrahi een internationale reputatie en een unieke expertise opgebouwd, met klanten als Stromae, Vitaa, Fellaini en Anelka, en heel wat mensen die anoniem willen blijven, maar met wie hij een bijna intieme band heeft. “Mijn klanten worden mijn vrienden en mijn vrienden zijn mijn klanten. Ik moet eerst iemand begrijpen voor ik kan beginnen aan een project.”
Vandaag reist hij naar Marokko voor twee projecten: een vakantiewoning aan de Marokkaanse Riviera en een buitengewone villa in de metropool Casablanca. Zijn reiskleding is een eerbetoon aan het land waar hij naartoe gaat. “De groene en rode kleuren van mijn armbanden passen bij mijn sneakers en mijn koffer”, zegt hij met een glimlach. Hij geeft toe dat zijn outfits soms uit de modeweek in Milaan lijken te komen. “Jarenlang hield ik het bij maatpakken. Nu durf ik meer omdat ik als artistiek wordt gezien.”
Terwijl hij aan boord gaat van het vliegtuig, werpt hij een emotionele blik op de bagageafhandelaars die hem herinneren aan een van zijn eerste baantjes. Als paracommando moest hij het leger met tegenzin verlaten vanwege een knieblessure. Daarna werkte hij bij Sabena als grondmedewerker, tot de luchtvaartmaatschappij failliet ging.
Zijn houding wordt gekenmerkt door een constante aandacht voor alles, de hele tijd, met iedereen. Hij schakelt over van een voice memo voor zijn kinderen naar een discussie met zijn teams, controleert een bestelling voor een specifiek materiaal en nodigt tegelijk zijn klanten uit voor een autorally.
Dezelfde nauwgezetheid en alomtegenwoordigheid vind je terug in het ontwerp van zijn kantoor, dat gemaakt is met materialen van de Bugatti Chiron, de meest geavanceerde auto ter wereld. “Ik houd van het verhaal van die auto. De opdracht was om de beste auto ter wereld te bouwen, ongeacht de prijs – 3 miljoen euro.” Vanuit zijn liefde voor het ontwerp besloot hij er een kunstwerk van te maken. Hij werkte samen met kunstenaar Amaury Dubois, die vormen deconstrueert om ze in foto’s te herwerken, als eerbetoon aan wat hij beschouwt als een meesterwerk op autogebied. Om tot de foto te komen die achter hem hangt, waren meer dan 400 opnames nodig. Er zullen maar acht exemplaren te koop zijn. “Luxe is geen kwestie van geld, maar van exclusiviteit”, zegt hij. De rest van het kantoor is zorgvuldig gekozen om de geest van de Chiron te weerspiegelen, met een aantal persoonlijke accenten.
Hij staat op en toont enthousiast de details van zijn stoel. Ze zijn bijna niet met het blote oog zichtbaar, behalve voor hem. “De aluminium structuur doet denken aan carbon, de afwerking aan de carrosserie van de auto, de voet aan een velg.” Als je hem zo hoort, heeft elk detail, elke kleur, elk materiaal, elk element een reden van bestaan. “Op een bepaald moment komt de magie tot leven. Objecten vormen samen een nieuwe wereld. Elk object heeft een verhaal te vertellen. Je schrijft het eerste woord neer en de rest van het boek volgt.” Stel hem geen vraag als je geen tijd hebt om het hele verhaal erachter te horen. Zoals de achtergrond van zijn tablet: “Het is een Richard Mille-horloge, het meest exclusieve horlogemerk van het moment. Het scoorde zo goed door in te spelen op zeldzaamheid en een gedurfd design.”
En toch was Ismaël Boufrahi niet voorbestemd voor dit beroep. “Ik was paracommando. Ik wilde een extreme soldaat zijn, zag mezelf onschuldige mensen redden.” Een onherstelbare knieblessure dwong hem om zijn plannen te herzien. Hij geeft grif toe dat hij de neiging heeft om zijn fysieke grenzen te verleggen (“die blessure heeft misschien wel mijn leven gered”), wat we graag geloven wanneer hij op het platte dak klimt van een huis dat hij van A tot Z heeft ingericht. “Vanaf daar zie je alles beter.”
Hij omschrijft zijn missie graag als het creëren van interieurs waarin mensen samen willen zijn en waar mensen worden ontvangen. “Dat is de samenhang van een huis. Mijn ouders zijn al meer dan 50 jaar getrouwd. Familie en vrienden zijn altijd welkom geweest bij ons. Gastvrijheid zit in onze wortels. Ik hoop dat ik een spoor zal nalaten in deze wereld door mensen dichter bij elkaar te brengen. Samen zijn we beter af.”
Ismaël Boufrahi ontdekte zijn talent bij toeval en al doende: als verkoper probeerde hij eerst meubels te integreren in het huis en de levensstijl van zijn klanten, die meer van dat wilden. Hij leidde zichzelf op totdat hij genoeg geavanceerde referenties onder de knie kreeg om de projecten van de meest veeleisende klanten te ontwerpen. “Weinig mensen begrijpen onze wereld. Iedereen kent de grote auto- en horlogemerken, maar weinigen kennen de goede meubelmerken. Ze kennen wat referenties uit de reclame, maar die zijn niet noodzakelijk de beste. Het is alsof je een berline koopt tegen de prijs van een racewagen: het slaat nergens op.”
Hij blijft maar associëren, ontleden, denken, meten, verplaatsen … soms uren achter elkaar. Af en toe verliest hij het besef van tijd, zoals in die woning in Casablanca waar hij meer dan zes uur doorbracht om “de laatste details” af te werken. Hij legt ons met zijn gebruikelijke passie uit dat het niet alleen om het object zelf gaat, maar ook om de plaats ervan in de ruimte: hoe het zich verhoudt tot andere objecten, materialen of kleuren en wat het oproept. “Ik kan geen twee keer hetzelfde project ontwerpen. Elk interieur moet aansluiten bij de bewoners en hun levensstijl. Zo vraag ik bijvoorbeeld of de klanten altijd hun schoenen uitdoen wanneer ze thuiskomen, of niet.”
Als bicultureel designer streeft hij ernaar om de werelden uit zijn achtergrond te integreren in zijn interieurontwerpen. “Ik houd er bijvoorbeeld van om canapés in een U-vorm te plaatsen, zodat mensen elkaar kunnen aankijken en samen momenten kunnen delen, net als in Marokkaanse salons.” Hij combineert graag de imperfectie en het vakmanschap van Marokkaanse zelliges met de strakke eenvoud van een minimalistische Europese tafel. De ontwerper geeft grif toe dat hij een zekere fascinatie heeft voor complexe ontwerpen die tegelijkertijd een aangeboren discipline uitdrukken.
“Toen ik 14 was, stond ik om 5 uur ‘s ochtends op. Voor ik naar school ging, had ik al 20 km hardgelopen en mijn bed opgemaakt”
“Voor mij was het gemakkelijk om para te zijn. Toen ik 14 was, stond ik om 5 uur ‘s ochtends op. Voor ik naar school ging, had ik al 20 km hardgelopen en mijn bed opgemaakt.” Nochtans had hij de naam dat hij opstandig was. “Ik was heel spraakzaam en opgewonden en ik ben vijf keer van school gestuurd, ondanks mijn goede cijfers. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid en ik vocht om anderen te verdedigen die dat niet konden. Het is jammer dat het onderwijzend personeel niet wilde zien wat er achter mijn gedrag zat.”
Ismaël Boufrahi werkt nog altijd met potlood, millimeterpapier en een liniaal. “Ik ben me ervan bewust dat ik geen designersdiploma heb, en dat is helemaal oké. Alles wat ik moest weten, heb ik geleerd op het terrein en door te lezen.” Hij heeft een heel spontane aanpak, wat soms verwarrend is voor de andere spelers in de keten die veel meer volgens de regels werken. “Het is al gebeurd dat een klant me zijn plannen voor het interieurontwerp liet zien en dat ik het voorstel van de architect volledig in twijfel trok. Sommigen zeiden dan: ‘Ik ben universitair docent, bemoei je met je eigen zaken.’ Ik antwoordde dan dat ik hun cursussen niet had gevolgd”, lacht hij. Uiteindelijk won hij het respect van zijn collega’s voor zijn unieke manier van werken.
Zijn netwerk weerspiegelt zijn persoonlijkheid: eclectisch en gedreven. “Ik houd ervan om mensen met elkaar in contact te brengen, zodat ze samen nieuwe samenwerkingen kunnen starten. Ik breng hen samen aan tafel tijdens exclusieve evenementen waar ik aan meedoe, of ik nodig ze uit bij mij thuis.” Zo creëert hij op zijn eigen manier een soort zakenclub.
“Ik wil schoonheid gebruiken om goed te doen. Dat zou een standaard moeten zijn, een norm”
“Ik wil schoonheid gebruiken om goed te doen. Dat zou een standaard moeten zijn, een norm.” Het is wel de vraag of zijn manier van werken rendabel is. “Maar dat is niet de vraag”, antwoordt hij. “Waarom zou je iets slecht doen als je het ook goed kunt doen? Waarom je tevreden stellen met middelmatigheid? Zolang je de voldoening hebt dat je het beste van jezelf geeft, is het dat allemaal waard. Je hoeft niet per se de beste van de besten te zijn. Wat ik wil, is trots zijn op mezelf. Dat is wat ik wil doorgeven aan jonge mensen: wees goed in wat je doet. Als je een goede werknemer bent en je baas is tevreden, dan ben je geslaagd.”
Hij focust als designer op een positieve mindset. “We klagen vaak over het weer in België. Als ik wil afvallen, dan kan ik letten op wat ik eet, sporten, beter slapen. Maar wat schiet ik ermee op om te mopperen over de regen? Mijn vader zei ooit tegen me: ‘Als je eens wist hoeveel goeds die regen brengt.’ En daarbij, wie ben ik om de hemel de les te lezen?”
Dat zou zijn motto zou kunnen zijn: accepteer wat je niet kunt veranderen en perfectioneer al de rest tot in de kleinste details.
